ابتنی

لخت شدم تا در آن هوای دل انگیز 

پیکر خود را به آب چشمه بشویم 

وسوسه می ریخت بر دلم شب خاموش 

تا غم دل را بگوش چشمه بگویم 

آب خنک بود و موجهای درخشان 

ناله کنان گرد من به شوق خزیدند 

گویی با دست های نرم و بلورین 

جان و تنم را بسوی خویش کشیدند 

بادی از آن دورها وزید و شتابان 

دامنی از گل بروی گیسوی من ریخت 

عطر دلاویز و تند پونه وحشی

از نفس باد در مشام من آویخت 

چشم فروبستم و خموش و سبکروح 

تا به علف های ترم و تازه فشردم 

همچو زنی که غنوده در بر معشوق 

یکسره خود را به دست چشمه سپردم 

روی دو ساقم لبان مرتعش آب 

بوسه زن و بی قرار تشنه و تب دار 

ناگه در هم خزید ...

راضی و سرمست 

جسم من و روح چشمه سار گنه کار