بوسه

در دو چشمش گناه می خنديد

بر رخش نور ماه می خنديد

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله ئی بی پناه می خنديد



شرمناك و پر از نيازی گنگ

با نگاهی كه رنگ مستی داشت

در دو چشمش نگاه كردم و گفت:

بايد از عشق حاصلی برداشت



سايه ئی روی سايه ئی خم شد

در نهانگاه رازپرور شب

نفسی روی گونه ئی لغزيد

بوسه ئی شعله زد ميان دو لب

جنون

دل گمراه من چه خواهد کرد
با بهاری که می رسد از راه؟
ِیا نيازی که رنگ می گيرد
در تن شاخه های خشک و سياه

دل گمراه من چه خواهد کرد؟
با نسيمی که می تراود از آن
بوی عشق کبوتر وحشی
نفس عطرهای سرگردان

لب من از ترانه می سوزد
سينه ام عاشقانه می سوزد
پوستم می شکافد از هيجان
پيکرم از جوانه می سوزد

هر زمان موج می زنم در خويش
می روم، می روم به جائی دور
بوتهء گر گرفتهء خورشيد
سر راهم نشسته در تب نور

من ز شرم شکوفه لبريزم
يار من کيست ، ای بهار سپيد؟
گر نبوسد در اين بهار مرا
يار من نيست، ای بهار سپيد

دشت بی تاب شبنم آلوده
چه کسی را بخويش می خواند؟
سبزه ها، لحظه ای خموش، خموش
آنکه يار منست می داند!

آسمان می دود ز خويش برون
ديگر او در جهان نمی گنجد
آه، گوئی که اینهمه «آبی»
در دل آسمان نمی گنجد

در بهار او ز ياد خواهد برد
سردی و ظلمت زمستان را
می نهد روی گيسوانم باز
تاج گلپونه های سوزان را

ای بهار، ای بهار افسونگر
من سراپا خيال او شده ام
در جنون تو رفته ام از خويش
شعر و فرياد و آرزو شده ام

می خزم همچو مار تبداری
بر علفهای خيس تازهء سرد
آه با اين خروش و اين طغيان
دل گمراه من چه خواهد کرد؟

لخت شدم تا در آن هوای دل انگیز 

پیکر خود را به آب چشمه بشویم 

وسوسه می ریخت بر دلم شب خاموش 

تا غم دل را بگوش چشمه بگویم 

آب خنک بود و موجهای درخشان 

ناله کنان گرد من به شوق خزیدند 

گویی با دست های نرم و بلورین 

جان و تنم را بسوی خویش کشیدند 

بادی از آن دورها وزید و شتابان 

دامنی از گل بروی گیسوی من ریخت 

عطر دلاویز و تند پونه وحشی

از نفس باد در مشام من آویخت 

چشم فروبستم و خموش و سبکروح 

تا به علف های ترم و تازه فشردم 

همچو زنی که غنوده در بر معشوق 

یکسره خود را به دست چشمه سپردم 

روی دو ساقم لبان مرتعش آب 

بوسه زن و بی قرار تشنه و تب دار 

ناگه در هم خزید ...

راضی و سرمست 

جسم من و روح چشمه سار گنه کار